Ne yapsak acaba?

Dün babamızın okulda sabahçı değil, öğlenci olduğunu öğrendik.Üzüldük aslını söylemek gerekirse.Çünkü Dursun teyzemiz sabahtan saat 3 kadar bakıyordu karakuzuya.Özlem ablamızda bu yıl sınava gireceğinden karakuzunun sorun oluşturacağına Dursun teyzemizin fazla ilgilenemeyeceğini düşündük çünkü sabahçı olursa saat altıya kadar durması gerekiyordu.Bu yıl kreşe vermeye karar verdik.Öğleden sonra arkadaşın kızının gittiği anaokuluna gittik tavsiye üzerine.Gayet sıcak bir ortamdı.Karakuzu çok beğendi anne ne olur ben buraya gönderin dedi sevindik; korkumuz çabuk bıkması.
Ben yarım gün gitmesini istedim ama babamız tüm gün gitsin gününü dolu dolu geçirsin erken uyumaya alışsın dedi.Çok geç yatıyor tabi çok da geç kalkıyordu.
akşam erkenden uyudu anneciğim okula gidecem ya kendimi iyi hissetmem içim uyumam lazım dedi ve odasına gidip hazırlanıp uyudu.Kızım çok hevesli.Annelik işde acaba açmı kalır? canımı sıkılır? üşürmü? terlermi? iyi ilgilenebilirlerimi? diye kafamda soru işaretleri vardı.Dursun teyzemiz iyi bakıyordu ama yalnız olduğundan paylaşmayı yaşıtlarıyla oynamasını bilmiyordu bu seferde.
Hep korumacılığa alıştığı için hakkını savunmasını bilmiyor her şeye ağlıyor çok zayıf karakterli.Biraz önce yine ağladı boş şeyler için kızdım bende ,sonra üzüldüm tabi.Bana öyle bi laf dediki güleyim mi üzüleyim mi bilemedim.
Hep senmi ağlayacaksın ben insan değilmiyim demez mi?Nerden bulur bu lafları bilmem.Hiç arabeks müzikde dinlemeyiz ama.
Dünde anneciğim biliyormusun büyümenin en güzel yanı kendi kendine giyenebilmekdir ,makyaj yapabilmekdir demezmi? nerden duydun bunu dedim Kayyu dan dedi ama makyaj yapabilmeyi kendi uydurdu tabi.Yatareken kaşlarını karıştırıyor güya dağıtıyormuş,dağıtılacak kaşda yok ama.Sabah kalkınca da aynanın karşında eliyle kaşlarını düzeltiyor.Büyüyünce ne yapacağım bilmiyorum.